Obstructie plegen betekent dat je op wat voor manier dan ook je partner het spreken zo moeilijk mogelijk maakt. Dat kan net zo goed door huilen als door schreeuwen, de kamer uitlopen en de deur dicht slaan. En vooral door de volgende dag te doen alsof er niets aan de hand is. Je zet gezellig een kopje koffie en je partner mag kiezen: ofwel ervan genieten dat het weer gezellig is in huis, of opnieuw de kat de bel aanbinden met alle gevolgen van dien.
Een heel geraffineerde manier van obstructie plegen is natuurlijk je charmes in de strijd gooien: guitig kijken, de ander aan het lachen maken, of seks inzetten om de situatie te keren. Hoe dan ook: is je partner niet van de heldhaftigste soort dan doet hij/zij waarschijnlijk allang de inspanning niet meer om je te confronteren met wat je zo moeilijk vindt om aan te horen. Reden temeer om te zeggen dat het allemaal niet aan de hand is.
Pleeg je op deze manier obstructie op wat je partner te zeggen heeft, dan werk je net zo goed een open gesprek tegen, als iemand die de waarheid niet vertelt. Je creëert een situatie waarin de ander op zeker moment gewoon niks meer zegt. Zou je vervolgens nog de grootste verontwaardiging laten zien als blijkt dat de ander er een heel eigen leven op na is gaan houden, dan neem je hem/haar eigenlijk twee keer te pakken.
Heb de moed om aan te kijken wat je partner te zeggen heeft. En waarom je daar niet tegen kunt. Ben je sowieso moeilijk aanspreekbaar? Lees mijn blog ‘aanspreekbaar zijn’. Of ben je in dit ene ding bijzonder te raken? Ga er iets mee doen!
