Een goed gesprek komt tot de kern van de zaak. Maar soms vindt een stel het zo fijn dat ze eindelijk eens met elkaar doorpraten, dat ze elkaar vooral willen bevestigen. Ze knuffelen het gesprek dood, door het de hele tijd vooral eens te zijn. Bij een goede communicatie in een relatie hoort echter dat een gesprek tot de kern van de zaak komt. Dat betekent dat je bereid bent om dingen met elkaar aan te gaan, ook al weet je dat de ander het moeilijk vindt.
ZIJ: Dus je wilt zeggen dat we te vaak zonder reden aan het kifkaffen zijn. Dat klopt eigenlijk wel. Jammer hè.
HIJ: Fijn dat we het daar eens rustig over kunnen hebben.
ZIJ: Ja waarom praten we niet vaker eens rustig dingen uit?
HIJ: We wilden iedere donderdagavond uit eten gaan en samen praten. Maar daar kwam snel de klad weer in. Dat zouden we eigenlijk vast in moeten plannen.
ZIJ: Ja dat zou heel goed zijn, laten we dat doen!
Zo ging het tijdens een sessie. Wie zou ik als relatiecoach zijn om dit feestje te verstoren?
Tegelijk zijn ze niets wijzer dan ze waren. Waren ze wel zonder reden aan het kifkaffen, of zaten daar echt wel dingen onder die ertoe deden? Bijvoorbeeld irritaties, weinig intimiteit/seksualiteit, sluipende verwijdering, het gevoel voor sommige dingen alleen te staan etc. Het gesprek daarover wordt in feite doorgeschoven naar die donderdagavonden die er tot nog toe niet van kwamen. Waarom zouden die er dan nu ineens wel van komen? En als ze er nu wel van komen, dan laten déze mensen zich kennen als een stel dat er ook dan van alles aan zal doen om het heel fijn te houden samen.
Maar ja, een goede sfeer in dit gesprek en een gezellige avond eens in de week: dat is ook al veel waard hè. Of ga ik nu de knuppel in het hoenderhok gooien, en eens beginnen over de onderwerpen die ze hier laten liggen?
Wat vindt u wijsheid?
