In deze aflevering van onze podcast ‘Op Eigen Koers’ duiken we in de wereld van bindingsangst, verlatingsangst, van de mijders en de klampers. Kortom, in de wereld van hechtingsstijlen en hechtingsproblematiek.
Blogs lezen over ingesleten patronen in de liefdesrelaties?
Lees:
Vermijdende mannen, werk aan de winkel!
Codependentie: verstrikt in het probleem van de ander
Relatietrauma: als je een dreun niet te boven komt
Naar aanleiding van onze podcast ‘onveilig gehecht’, kregen we het volgende pakkende gedicht toegestuurd, dat ik graag op deze plaats deel.
Hechtingen
En weer scheur ik uiteen
Terwijl jij met de achteloosheid
Die alleen vertrouwen biedt
Weet dat je ook weer terugkomt
Her verdriet golft en blijft komen
al weet ik dat jij ook weer komt
Heeft de pijn geen geheugen
Maar alleen een open wond
Weer is het zover, ik overdrijf
Ik zie dat wat ik voel
Niet klopt met jou
En alle anderen
Ik zie dat ik afwijk,
Niet voldoe
Waarom kan ik dan niet anders zijn?
Waarom is de grond die ik zelf heb
gebouwd
Nog steeds een moeras?
Ik kan mezelf niet anders wensen
Al ploeg ik nog zo hard
Maar ik kom niet verder
Dan het schild dat wordt verwacht
Het water blijft stromen
Het houdt nooit op, nooit echt
Soms kan ik het dammen
Maar meestal heb ik geleerd
Dat ik beter kan lachen
Slikken, inademen, ogen open.
Niks aan de hand
Wat ik draag kan geen ander voelen
En ze dragen nooit met mij, nooit echt
Elk extra paar handen
Laat net zo snel weer los
Ik zal er nooit op leunen
Ik moet op eigen benen staan
Ik moet mijn wond zelf dichten
Met hechtingen van glas
Zodat ik weer kan worden
Wie ik nog nooit was
Suzanne Vlek
